నాకు నచ్చిన నా కధ...----అవును నిజం! మేము ఐదు ఏళ్ల వయస్సులో మా ఫ్రెండ్స్ కల్పకం, గాయత్రీ తో కలసి హైదరాబాద్ నుండి విజయవాడ పెళ్ళికి వెళ్తూ ఉండగా ఒక ఇల్లు చూసాం....... ఇది చదివి మీరు కూడా చూసారా చెప్పండి...మంచి అడవిలో ఉండగా రైల్ ఆగిపోయింది. అంతా నిశబ్దం . నేను మా చెల్లీ, ఇద్దరు ఫ్రండ్స్ దూరంగా మిణుకు మిణుకు కనిపిస్తోంది ఏమిటా అని నెమ్మదిగా నడుచుకుంటూ వెళ్లాం. వెళ్లి చూద్దుం కదా అక్కడ అంత తెల్లగా పండు వెన్నెల. ఆ వెన్నెలలో ఒక ఇల్లు. ఆ ఇల్లు చూస్తే నూరూరిపోతుంది ఎవరికైనా.... ఏమిటో తెలుసా?ఆ ఇంటి గోడలన్నీ పాలకోవా. తలుపులన్నీ కాడ్బరీ చాక్లెట్లు . రూఫ్ జున్ను, కిటికీల గ్రిల్ల్స్ అన్నీ జిలేబీలు, అన్నట్లు నేల కాజూ బర్ఫీ, వాటర్ పైప్స్ ఏమో జంతికలు/మురుకులు, డైనింగ్ టేబుల్ ఏమో నేను చేసేలాంటి (గట్టి) మైసూర్పాక్ ,, దాని మీద ఐస్ క్రీం, రక రకాల పళ్ళూ, జీడి పప్పు అన్నీ పెద్ద పెద్ద గిన్నెల్లో పెట్టి ఉన్నాయి. ఒక వాటర్ పైప్ (జంతిక) తిప్పితే చెరుకు రసం, ఒక దాన్లోంచి మాజా, ఇంకో దాన్లో స్ప్రైట్. వెంటనే నేను ఒక నిచ్చెన వేసుకుని రూఫ్ కి కొంచెం చిల్లు పెట్టి రూఫ్ తినేసి, జంతిక చివర ఉన్న చాక్లెట్ నల్లా తిప్పి మాజా తాగేను. అలాగే మా స్నేహితులు, మా చెల్లీ కూడా. ఇంతలో రైల్ కూత విని పరుగెట్టుకుంటూ ఆయాస పడుతూ రైల్ ఎక్కి పైబెర్త్ ఎక్కేశాం.........బాగుందా కధ!. ఇదంతా పై బెర్త్ మహిమ. మా పిల్లలకి ఒక లోకాన్నిచ్చింది, . అలాగే మాకు ఒక ఊహా జనిత ప్రపంచాన్నిచ్చింది. మాలో సృజనాత్మకతకు తెర తీసింది.మరి ఇప్పుడు? పైబెర్త్ వస్తే ప్రయాణం కాన్సిల్, అదీ పరిస్థితి. పెద్ద వాళ్ళమైపోయి బాల్యాన్ని ఎంత/ ఎలా కోల్పోయాం? ప్చ్ ప్చ్ ప్చ్.............మళ్ళీ కలుద్దాం.....-జయలక్ష్మి అయ్యగారి